ดูเหมือนว่าเล่มสุดท้ายที่ได้เปิดอ่านดูจริง ๆ คือสานสุข 26 ยังไงก็ต้องขอบคุณทางปตท. ที่อุตสาห์ส่งหนังสือมาให้อ่านอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้ว่าจะมีฉบับออนไลน์แล้ว แต่ก็คือว่ามีประโยชน์เพราะฉบับที่เป็นเล่ม ๆ มันจับต้องได้ และถือไปให้นักศึกษาดูเพื่อเป็นโจทย์ให้ว่าหากจบการศึกษาไปแล้วไปทำงานด้านวารสารแบบนี้จะต้องมีความรู้เรื่องอะไร ต้องมีทักษะหรือทัศนคติในการทำงานอย่างไรบ้าง โดยเฉพาะนักศึกษาที่เรียนอยู่ในหลักสูตรทรัพยากรชีวภาพและชีววิทยาสภาวะแวดล้อมของที่ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ที่กำลังจะจบการศึกษา อาจนำไปพิจารณาเป็นช่องทางหนึ่งในการใช้สิ่งที่เรียนมาไปสู่การประกอบอาชีพและทำงานร่วมกับผู้อื่นได้
สานสุข 31
หน้าปกเป็นภาพของสมเด็จพระราชินีในในหลวงรัชกาลที่ 9 มีปกหลังที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับดัชนีความยั่งยืนที่มีตัวย่อว่า DJSI หรือ Dow Jones Sustainability Indices ที่ซึ่งปตท.ก็อยู่ในการจัดอันดับนี้
เนื้อหาในเล่มมีมากมายเช่นเดิม จะเน้นเรื่องที่ผมชอบก็แล้วกัน (1) เรื่องเกี่ยวกับพลังงาน เช่นพลังงานสะอาด การประหยัดพลังงาน การให้รางวัลลูกโลกสีเขียว ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเรื่องดีที่จะให้แรงจูงใจให้คนมาประหยัดพลังงานกัน ในคอลัมภ์ “ชุมชน คน พลังงาน” มีเรื่องเตาเผาถ่านมังกรไฟ ที่จะเอาอะไรมาเผ่าให้เป็นถ่านก็ได้ เช่นในบทความก็แสดงภาพของการนำผลน้อยหน่ามาเผา จนกลางเป็นผลถ่านน้อยหน่าได้ ในคอลัมภ์ “สานพลัง สานใจ” ช่วยตอบข้อข้องใจของใครหลายคนเกี่ยวกับเรื่องที่ทำไมเราจึงส่งออกน้ำมันออกไปได้อีก ทั้ง ๆ ที่ปกติเราก็ต้องนำเข้านำมันมาใช้อยู่แล้ว
เรื่องที่เกี่ยวกับชีววิทยาในเล่มที่น่าสนใจสำหรับผมก็คือ “Global Trend” เรื่องที่มีแรงบันดาลใจในการทำแผงพลังงานแสงอาทิตย์ โดยการสร้างเลียนแบบปีกผีเสื้อหางติ่ง ใน “ศูนย์เรียนรู้ ปตท.” เรื่องสิรินาถราชินี ป่าชายเลนของแม่ ซึ่งผมน่าจะเคยไปทัศนศึกษามาครั้งหนึ่ง ได้เห็นภาพทางอากาศเปรียบเทียบอดีตกับปัจจุบันของสถานที่แห่งนี้ และเปรียบเทียบเห็นพื้นที่โดยรอบที่เป็นบ้านเรื่องไปหมด ใน “ท่่องโลกอาเซียน” มีแผนที่ของสัตว์ต่าง ๆ ในอาเซียนและคำอธิบายย่อ ๆ ให้รู้จักสัตว์เหล่านั้น แสดงเห็นว่าแม้จะเป็นสถานที่ใกล้ ๆ อย่างอาเซียนที่เราอาศัยอยู่นี้ เราอาจจะไม่ได้รู้จักสัตว์ทุกชนิดของอาเซียนก็เป็นได้ แต่การเขียนว่าอาจมีเจ้าไดโนเสาร์ Stegosaurus อยู่ในเขมรเมื่อนานมาแล้ว (พ.ศ. 1729) จากการพบรูปสลักของมันบนเสาโคปุระของปราสาทตาพรม เมืองเสียมราฐ ก็อาจจะเกินไปหน่อย
ปิดท้ายเรื่องที่ชอบจากเรื่องนี้ก็คือ “ภาษาพารู้” ที่ครั้งนี้พูดถึงแสลงที่มีอาหารอยู่เช่น have a bigger fish to fry กับ go bananas
ลิงก์ที่เกี่ยวข้อง
